De werknemer die wegens ziekte arbeidsongeschikt is, heeft wettelijk gedurende twee jaar recht op doorbetaling van 70% van het loon voor zover dat niet meer bedraagt dan het maximum dagloon. De wet gaat daarbij van de twee mogelijkheden: de werknemer is ziek of is niet ziek en dus volledig hersteld. De terugkeer van langdurig zieke werknemers gaat vaak echter geleidelijk. Werknemers die langere tijd ziek zijn, blijken zelden in staat om alle taken ineens weer voor de volledig overeengekomen arbeidsduur op te pakken. Goed denkbaar is bijvoorbeeld dat een werknemer in het tweede jaar van ziekte voor 20 uur in zijn oude functie aan het werk gaat en voor 20 uur nog ziek is. De vraag is dan of de beperking tot 70% van het loon alleen geldt voor de uren dat de werknemer nog ziek is, of voor alle uren. In de eerste visie heeft de werknemer recht op 70% van het loon voor de uren dat hij ziek is en 100% van het loon voor de uren dat hij werkt. In de tweede visie heeft de werknemer recht op 70% voor alle uren. De wet geeft geen aanknopingspunt voor de eerste visie.

De kantonrechter moest zich onlangs over een soortgelijke situatie buigen.
De werknemer in kwestie was lange tijd ziek, maar werkte sinds kort weer enkele uren.
De werknemer stelde dat hij in die uren de werkzaamheden verrichtte die hij ook verrichtte voordat hij ziek werd en vorderde over die uren het volledige loon, dus 30% meer dan de werkgever betaalde. De werkgever verweerde zich daartegen.

De kantonrechter oordeelde dat de werkgever op grond van de wettelijke bepalingen omtrent loondoorbetaling bij ziekte niet was gehouden tot betaling van meer dan 70% van het loon, ook niet als de werknemer toch enige werkzaamheden verricht. Wel oordeelde de kantonrechter dat op grond van het goed werkgeverschap een beloning van meer dan 70% verschuldigd zou kunnen zijn. Dat is volgens de kantonrechter echter alleen het geval indien de zieke werknemer gedurende een zekere tijd zodanige werkzaamheden heeft verricht dat niet uitsluitend sprake is van arbeidstherapeutische werkzaamheden en deze werkzaamheden voor de werkgever een substantiële waarde vertegenwoordigen waarmee voldoening van 70% van het loon aan de zieke werknemer niet in redelijke verhouding staat.

Oftewel, betaling van meer dan 70% van het loon komt pas in zicht als de werknemer gedurende de nodige tijd werk verricht dat voor de werkgever een waarde heeft van meer dan 70% van het loon.

De uitspraak van de kantonrechter geeft enig houvast, nu over deze materie nog weinig rechtspraak is gepubliceerd. Het is echter wel de vraag of andere kantonrechters de visie van deze kantonrechter delen.

Voor meer informatie of advies over dit onderwerp kunt u contact opnemen met Erik Lichtenveldt van de sectie Arbeidsrecht (tel: 010-7504475 of e-mail erik.lichtenveldt@thladvocaten.nl)